De politieke partij met de meest paradoxale naam van Nederland is de ChristenUnie (CU). Vanaf het begin van onze jaartelling zijn christenen verdeeld, sla er de bijbel maar op na. Dat kan natuurlijk ook niet anders: binnen een metafysische leer, bijvoorbeeld het Christendom, staat niets met zekerheid vast. Hoe christenen een unie kunnen vormen, laat staan op basis daarvan politiek kunnen bedrijven, is dus raadselachtig.
Neem nou het ChristenUnie-congres van dit weekend. De inkt van het zgn. preventie-akkoord – belangrijkste doelstelling: het terugdringen van overgewicht – van CU-Staatssecretaris Paul Blokhuis was nog niet droog, of de foto’s van de in Zwolle tezamen gekomen christenen bereikten de media.
Daarop zien we hoe de frikandellen en worstenbroodjes in bladerdeeg hoopvol liggen te wachten op karig gedecoreerde schalen, alvorens door de mannenbroeders te worden verorberd. Het gezegde luidt: ‘Het één geloven en het ander doen…’. Graag vul ik dat aan met: ‘…daar win je geen stemmen mee.’
Noord-Koreaanse meerderheid
Tijdens datzelfde congres werd een motie aangenomen die ervoor pleitte dat er voorlopig geen asielzoekerskinderen meer mogen worden uitgezet die hier zijn geworteld. Er waren 478 stemmen voor, 37 tegen en 14 mensen onthielden zich van stemming. Nooit eerder in de geschiedenis van de ChristenUnie was een motie zo succesvol.
Dat kweekt sympathie, maar niet bij mij.
Blijkbaar gaat een Noord-Koreaanse meerderheid van de CU-leden eraan voorbij, dat het in dit soort gevallen gaat om ouders die meer dan tien jaar lang procedures hebben getraineerd – of nog veel erger – die democratisch zijn vastgesteld. Bovendien: via diezelfde procedures hebben duizenden asielzoekers, al dan niet met kinderen, het land wél verlaten. Met andere woorden: gehoorzaamheid wordt gestraft en wangedrag beloond. En zolang de hele wereld een smartphone bezit, heeft elk pardon, dus ook een kinderpardon, een aanzuigende werking op mensen die hun geluk in Nederland willen beproeven.
Daar wordt Nederland niet beter van.
Homohuwelijk
Een ander agendapunt op het ChristenUnie-congres was het ‘homohuwelijk’. Een aantal CU-leden wilde in de beginselverklaring terugzien dat het huwelijk ‘heden ten dage ook openstaat voor geliefden van hetzelfde geslacht’. Dit haalde de status van motie niet eens: ‘…het huwelijk tussen een man en een vrouw kan niet gelijk worden gesteld aan andere relatievormen. Het bestuur staat voluit voor dit Bijbelse principe en ideaal, zoals de ChristenUnie dat altijd heeft gedaan.’
Aldus de partij die nu ruim een jaar deel uitmaakt van het Kabinet Rutte III. Met daarin VVD en D66, de liberale partijen die het Geregistreerd Partnerschap, dat aan de basis stond van het Burgerlijk Huwelijk voor partners van hetzelfde geslacht, door het Parlement kregen.
Twintig jaar terug, maar het lijkt een eeuwigheid geleden.
Hel en verdoemenis
Van dat Kabinet Rutte is bovenvermelde CU-Staatsecretaris Blokhuis lid. De man die tegen roken, overgewicht en bovenmatig alcoholgebruik ageert, maakt zich ook sterk voor suïcidepreventie, in het bijzonder onder LHBT-jongeren. Nog niet zo lang geleden ontving hij op zijn departement een uitgebreide delegatie van de doelgroep en sprak lang met ze, om dit voorjaar met concrete stappen te komen.
Kortom: een orthodox christelijk kabinetslid bekommert zich om de belangen van LHBT-ers.
Als ik zoiets in het buitenland uitleg, ben ik trots. Maar de gesprekspartners (m/v/t/whatever, nationaliteit onbelangrijk) snappen er niets van. Orthodox christenen? Die zijn toch van de afdeling hel en verdoemenis? Lees het Bijbelverhaal over Sodom en Gomora en iedereen weet dat voor homo’s en lesbo’s minimaal de vernietiging van hun woonplaats wacht, doordat God er een regen van vuur en zwavel op laat neerdalen (Genesis 18: 24).
Dolende zielen
We hebben dus een staatssecretaris die opkomt voor homo’s, maar lid is van een partij waarvan het bestuur niet vindt dat homo’s dezelfde rechten mogen hebben als hetero’s. Die ChristenUnie toch… Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en zelden aangenaam. En Zijn volgelingen zijn vaak dolende zielen die zich als allesbehalve makke schapen afscheiden van hun kudde, dit bij gebrek aan een goede herder die ze terug de schaapskooi in stuurt. Over verstrooidheid gesproken. Een unie? Bij christenen lukt dat nooit. Gelukkig biedt ook hier de Bijbel uitkomst: ‘Zalig de armen van geest, want aan hen is het Koninkrijk der Hemelen (Matt. 5:3).
Norbert Splint
Norbert Splint (1969) is tekstschrijver en journalist. Hij studeerde Nederlandse Taal- en Letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam en publiceerde in 2015 de roman ‘De ZorgPartij’. Dit najaar kwam zijn verhalenbundel ‘Dood kind’ uit.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “De ChristenUnie”