Na een lange periode van “lukt het nu wel of lukt het nu niet”, leek het er echt op dat Helen en Nadine elkaar weer zouden zien. Nadine was met het schip onderweg naar een haven waar ze het weekend zouden blijven. En Helen, had een vliegticket voor dezelfde plek in Zweden en ook nog eens het juiste weekend. Zou het dan echt gaan lukken?
Die vraag stond op het voorhoofd van Helen, toen ze in het vliegtuig stapte. Zou ze binnen 2 uur Nadine in haar armen kunnen sluiten of zou er nog een kink in de kabel komen? Haar hart ging sneller bonken toen ze op het vliegveld, de bordjes exit volgde. Want daar, in de aankomsthal zou ze de grote lach van Nadine aantreffen. Enthousiast liep ze door de poortjes en door het groepje mensen wat daar stond te wachten. Huh? Geen Nadine. Shit. Snel keek Helen of er meerdere aankomsthallen waren. Nope. Spontaan keek Helen op haar vliegticket. Ze zou toch wel op het juiste vliegveld zijn?!
Na enkele angstige momenten, kwam per telefoon het antwoord. Nadine zat nog in de bus op weg naar het vliegveld, maar had wat vertraging. Phoeehhh.. Konden we toch elkaar in de armen sluiten en het weekend samen doorbrengen.
Helemaal happy vertrokken we richting het national park, Tresticklan. 30km2 aan ongerepte natuur op 2 uur rijden vanaf het vliegveld van Göteborg. Eindelijk hadden we onze hike schoenen weer eens aan en zetten we niet veel later onze eerste stappen als dartelende hertjes in het bos. We sprongen van steen naar steen en (we kunnen niet anders zeggen) gedroegen ons als koeien die net na een lange periode van stal komen. Helemaal happy met elkaar en in deze omgeving. Gewoon hiken was er niet meer bij, we liepen steeds sneller en renden de paden naar boven. De eerste kilometers zaten er in no time op en de eerste splitsing kwam eraan. We besloten een grote cirkel door het park te lopen zodat we zoveel mogelijk mee zouden krijgen. Dit was genieten!
De volgende splitsing werd iets interessanter, vanaf hier konden we nog een extra lus toevoegen aan de route. We besloten ervoor te gaan, maar hielden ook de tijd in de gaten. Het zou nog uren duren voor het helemaal donker zou zijn, maar de zon kelderde snel naar beneden achter de bomen. Aangezien we weinig zin hadden in een nachtelijke speurtocht en we niet voor verrassingen wilden komen te staan, besloten we een kilometer of 2 later toch maar om te keren. 20 km zou voor onze eerste dag meer dan genoeg zijn.
En nu? Onze magen knorden en we bevonden ons redelijk voorbij het punt van de middle of nowhere. Elk dorpje wat we tegenkwamen had wel een halfbakken pizzeria en vreemd genoeg ook een Thai, maar verder was er niets te vinden. En Nadine wilde zo graag goed en lekker eten na al dat “zeevoer” van de afgelopen weken. 30 minuten verderop zagen we een restaurantje. De referenties waren goed, dus we gokten het erop. In onze hike outfits liepen we een beetje verwilderd naar binnen..
.. om vervolgens even naar adem te happen. We bleken een soort van Republikeinse jaren 60 woonkamer binnen te zijn gelopen en werden door allemaal stijve mantelpakjes met grijze afwerking (aan de bovenkant) aangekeken. We keken gezellig terug en besloten in de gang te blijven wachten op de bediening. Wat bleek, we waren een restaurant binnengelopen wat alleen maar werkte met reserveringen vooraf en überhaupt geen kaart had. Ons laatste argument dat wij ernstig trek hadden, werd gelukkig gehoord en vanuit de keuken kwam het seintje dat we alsnog mochten gaan zitten.
En dat hield in dat wij in hoog tempo op gelijke hoogte werden gebracht met de andere gasten. Het voorgerecht, de amuse, en het hoofdgerecht volgden elkaar in rap tempo op en Nadine genoot er met volle teugen van. Alles lokaal en met zorg geproduceerd, het ging nog net niet zover dat het stukje dood hert door hun zelf was opgevoed. Ze hadden er duidelijk verstand van hoe het was om goed eten neer te zetten en hun klanten in de watten te leggen. En wij lieten ons graag in de watten leggen.
Uren later rolden wij moe maar zeer voldaan ons hotel binnen. De eerste dag was ruim geslaagd. Nog 2 dagen genieten te gaan voor het werkende leven weer zou beginnen. Wij waren er klaar voor 🙂
Carpe Diem
Helen en Nadine