Beste Monique de la Fressange,
Gisteren las ik het bericht over jou. Dat je afgelopen zaterdag door jongemannen uitgescholden en in elkaar geslagen werd na een optreden in drag in café The Queen’s Head. Wat een intense treurnis. Ik hoop dat je snel herstelt, lichamelijk en psychisch. We laten ons niet kisten, beste Monique. Jij ook niet. We zullen na al het geweld dat ons wordt aangedaan niet verzuren. En waarom niet? Omdat dat niet in de roze aard ligt. Wie van roze houdt wordt soms slachtoffer, maar is nimmer zielig.
Weet je, in de jaren negentig van de vorige eeuw woonde ik op de eerste verdieping van een klein appartementenblokje in Rotterdam. Er was tijdens vakanties al twee keer bij mij ingebroken, toen ik op een warme namiddag voor op mijn balkonnetje zat en ik in de woonkamer plotseling gestommel hoorde. Ik liep naar binnen en aan mijn bureau zat een mij onbekende jongeman met een schroevendraaier in zijn hand. Van schrik verstijfde ik. Hij sprong vliegensvlug over het balkon en vluchtte weg.
Door snel ingrijpen van buurtgenoten en politie werd hij gepakt en kwam de recherche met de nu voor mij duidelijk zichtbaar dakloze, verslaafde jongere onder mijn balkonnetje langs met de vraag of hij de dader was. Ik antwoordde bevestigend. Toen ik de kleine, jonge dader aankeek die tussen twee ooms agenten in naar me opkeek, voelde ik vreemd genoeg geen enkele woede, wraak en woestheid, maar alleen een intens soort desolaatheid.
In 2006 verhuisde ik naar Amsterdam om het gayhotel van mijn oom over te nemen. Ik heb tussen 2006 en 2010 drie keer aangifte gedaan tegen ‘teveeltestosteronmarokkaantjes’ die me uitscholden, bedreigden en met mij begonnen te vechten.
Eén van hen is ooit opgepakt en ik werd in de gelegenheid gesteld met hem te praten. Na het gesprek nodigde ik hem uit een dag mee te komen lopen met mijn Marokkaanse werknemers in mijn gayfriendly hotel. Daarna schudde ik zijn hand en zei: ‘Selema’. Ik spreek verder geen Arabisch, maar ken toevallig wel enkele Arabische woordjes en uitdrukkingen. ‘Tot ziens’ is één zo’n uitdrukking.
Het maakte me niet zoveel uit of hij wel of niet naar mijn bedrijf toe zou komen. Het ging me om het gebaar en de boodschap zelf. Wat hij ermee zou gaan doen, moest hij zelf weten. Ik stond boven hem. Ik weet hoe vreedzaam samenleven wél kan en ik zal dat altijd blijven uitdragen.
Vorige week is de twintigjarige rapper XXXTentacion doodgeschoten. Afgelopen donderdag las ik in een artikel op de site van De Gaykrant over het homofobe karakter van deze rapper. Ik had nog nooit van de jongen gehoord, laat staan dat ik wist dat het opgewonden rappend standje in de gevangenis iemand in elkaar had geslagen omdat hij dacht dat deze homo was.
Ik vond het een interessant artikel, enerzijds omdat hij blijkbaar een grote naam in de muziekwereld was waarvan ik nog nooit had gehoord en ik in de mainstream media niets teruglas over deze niet zo prettige karaktertrek van de ster, anderzijds door enkele reacties van lezers die onder het artikel waren verschenen. “Missen we niks aan,” las ik. “Net goed,” stond even verderop geschreven. En: “Opgeruimd staat netjes.”
Dat er wat misgegaan is in de ontwikkeling of opvoeding van jonge mensen als deze rapper, mijn testosteronmarrokaantjes, de jonge, verslaafde inbreker die in mijn huis zat en de aanvallers die het op jou, Monique, gemunt hadden, lijkt me duidelijk. Daar heb ik als positief ingesteld lid van de maatschappij last van. En daar heeft onze welwillende roze gemeenschap last van. Heel veel last. Jij weet dat nu als geen ander.
Natuurlijk begrijp ik heel goed de roep om zwaarder straffen. Straffen als middel tot genoegdoening van het slachtoffer en tot bescherming van de maatschappij zijn redenen om iemand zwaar(der) te straffen. Maar pakt het het probleem ook bij de wortel aan? Uit vrijwel elk onderzoek blijkt dat straffen alleen bij (uitzichtloze) jongeren en jongvolwassenen nauwelijks helpt.
Gevangenisstraf zal de verslaafde Rotterdamse jongere niet minder verslaafd maken. Gevangenisstraf zal een testosteronmarokkaantje, een dragqueenmolesteerder of zo’n figuur als rapper XXXTentacion geenszins minder homofoob maken.
Misschien is het mijn hopeloze naïviteit, misschien is het tegen beter weten in strijden voor een begripvolle wereld, maar met de bestrijding van het monster dat intolerantie heet, wil ik, als ik ‘s ochtends met de slaap in de ogen in de spiegel staar, liever niet een monster zien dat naar me terugstaart. “Net goed” en “opgeruimd staat netjes” zijn termen die mijns inziens de roze gemeenschap onwaardig zijn.
Nee, doodschieten van daders kan nooit de oplossing zijn. Ik geloof in aanpak en daadkracht. Ik geloof ook in scholing, hulpverlening en behandeling. Ik denk dat er in gezinnen, op scholen, op sportclubs, in allerlei verenigingen, in alle gebedshuizen en in alle overheidsinstanties nog heel veel werk (en uitdaging) ligt om kinderen en jongeren lhbtiq-vriendelijk op te laten groeien. Daar moet mijns inziens de werkelijke winst te halen zijn.
Met zwaar straffen (en doodschieten) bestrijd je symptomen en heb je je wraak, zal de maatschappij voor even verlost zijn van een raddraaier. Maar het zijn ingrepen in een nakende volwassenheid waarbij al veel langere tijd iets misgegaan is en waar al veel en veel eerder ingegrepen had moeten worden, namelijk: bij de opvoeding, bij de scholing en bij de vorming van het kind en van de jongere.
Bij de wortel.
Jij, Monique, moet allereerst herstellen van het leed dat je is aangedaan. Ik wens je daar alle sterkte mee. En daarna ga je hopelijk gewoon weer in drag je optreden in The Queen’s Head verzorgen.
Ja, je bent slachtoffer. Maar je bent niet zielig. Jij maakt van deze wereld een mooiere, diversere plek. De échte zieligerds, Monique, zijn degenen die ons niet willen. De bekrompenen van geest. De schijnheiligen.
We maken van dit land geen mooiere plek als we mensen gaan doodschieten.
We maken van dit land een mooiere plek als we in elk klaslokaal in Nederland een foto van jou in vol ornaat tijdens een optreden in The Queen’s Head ophangen met daaronder de tekst:
“Monique de la Fressange: dragqueenheldin. Eventjes geknakt, maar zeker niet gebroken.”
Liefs,
Rick van der Made
Jij bent godenkind,
dat brengt
-vrede,
mij en mensheid beziet
vanuit een perspectief
waarin schijn niet bedriegt.
‘Geen allemansvriend’,
fluister ik,
‘Want allemansvriend
is onbesuisd,
bedreigt iets van de
-rede
die jou – weinig ontziend
en solitair –
hielp overleven,
met het smoren van de gedachte
aan een wreed moeten
-en nimmer klaagt.
Ik – mensheid die zoekt –
lig aan je voeten
om me op te warmen
en te luisteren naar adem
die walst op de eenvoudige cadans
van een kindergedicht
waarvan ik me herinner
hoe geliefd godenkind gaat,
voor mensheid reist,
godenzoon wordt
en weer thuiskomt,
iets eenzamer, iets minder
allemansvriend –
die iets van verlies
op schouders
en vrede
in armen
draagt
Rick van der Made
Rick van der Made (Breda, 1968) is dichter en columnist. Hij studeerde Frans, Engels en Pedagogiek. De dichtbundels ‘Wereldreiziger’, ‘Memoires van Huisman’ en ‘Het jaar van de arend’ zijn van zijn hand.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
ik kan grotendeels met je mee gaan. Echter het stukje “zwaarder straffen, etc” niet mee eens. Als een mens iets fout doet en geen consequenties ervaart, wordt dat op termijn de norm. dus straf waar het pijn doet, en kweek begrip aan de andere kant. Niet alleen de idealistische, maar een gecombineerde, effectieve straf. welke duidelijk anders moet zijn dan nu het geval
Prachtig stuk. Ik kan me er helemaal in vinden. Groet, Jilles
Met veel respect gelezen Rick. Ik pik er wat lessen uit. Lieve groet,Irma
Hallo,
Ik voel al een paar dagen en drang om op deze laffe mishandeling te reageren, heb er ook over na gedacht wat dit weer voor dreun geeft voor iedereen…..
Ik ben een moeder van 4 prachtige kinderen…
Wij hebben onze oudste zoon altijd gezien zo als hij is en nooit onze ogen gesloten om bang te zijn voor het geen wat wij niet kennen.
Wel soms bang voor wat de toekomst hem gaat brengen….
En soms hebben wij ook een paar dagen nodig om aan iets te wennen, mijn man zegt dan vaak geef papa even een paar dagen de tijd, en dat is dan ook goed voor beide.
Onze zoon heeft een droom die we gaan proberen waar te maken… hij hoopt ooit ook op een podium te staan en bij de top van de Nederlandse draq’s te horen.
Hij volgt alles en iedereen wie hij maar kan vinden, rupaul op tv, alles om maar meer te leren.
Maar het is gek dat je nu al merkt dat hij intuïtieel al aan voelt wat hij voor zich zelf houd en hoe hij zich moet gedragen om niet buiten de boot te vallen, en nog anders te zijn dan!
Want hij heeft heel wat moeten overwinnen om make-up zelf te kopen maar hij doet het wel!
En 6 weken geleden hebben we samen in een winkel zijn eerste eigen pums gekocht, hij liep al een jaar op de kerst pums van zijn nicht.
Wat was hij bang en gespannen maar we hebben het wel gedaan.
Met nu een gelukkig kind wat danst en paradeert door het huis!
Maar dit probleem lossen we nooit op ben ik bang maar bij de opvoeding van baby’s, kinderen en jong volwassenen die nu gaan opgroeien daar kunnen we wel proberen iets aan uit te leggen.
Want de dingen die je nu al op de lagere school hoort dat leer een kind onder andere op school maar zeker ook thuis!
Wij denken in een mooi tolerant land te wonen, maar zo tolerant dat we denken te zijn, dat valt vies tegen.
Mijn man zegt altijd, de grootste fout die wij als ouders kunnen maken is dat onze zoon later op een avond naar huis toe komt om uit de kast te moeten komen, want dan zou het betekenen dat zijn onze zoon nooit als zijn echte ware ik hebben gezien. Hij zal ook met deze wetenschap nog een moeilijke weg krijgen ben ik bang in ons mooi Nederland!
Ooit hopen wij naar een optreden van Monique te kunnen gaan en dat ze de kracht vind om toch weer in de schijnwerpers te gaan staan om te stralen, want lieve schat dat verdien je zo!
Veel veel liefde en kracht,
Dikke kus moeder van,
Kristel Glam ?12 jaar❤️
Schitterend. En prachtig gedicht
In het dagelijks leven is de echte verliezer de homo die niet terugslaat, de gay community die zich keer op keer laat terugdringen, onzichtbaar maken, in elkaar slaan.
Er zijn meer en meer terreinen waar we de strijd verliezen: buurten en wijken en stadsdelen, basisscholen en middelbare scholen en vervolgonderwijs. Gezinnen, families.
Enig idee van het aantal gevallen van eerwraak op gays in Nederland? Wat is er toch gebeurd dat het zo ver heeft kunnen komen?
Waarschijnlijk is het een factor van belang dat homo’s zich de fysieke haat van de multiculturele gemeenschap laten welgevallen zonder met de schouders naar achter rechtop te staan en elkaar te steunen.. Bijvoorbeeld door een krav maga getraind peloton gays opleiden tot bodyguards voor drag queens.