Pools volkslied

Ik kan het Poolse volkslied zingen. Fonetisch en zonder een idee te hebben wat ik zing.

Maar ik kan het wel.

“Jetskje Polska, netsje nela
Kielen meej, ze sneeuw meej”

Het was 1975. Het was in Breda. Ik was zeven jaar oud en het was Dodenherdenking. Een groep leerlingen van diverse Bredase scholen had het Poolse volkslied erin gestampt gekregen en was op de avond van deze vierde mei opgetrommeld om het bij het Poolse Monument aan de rand van de binnenstad te komen zingen.

Ik blaakte van trots dat ik mee mocht zingen. Immers, ‘de Polen’ hadden Breda bevrijd en het Poolse Monument herinnert Bredanaars nog altijd aan deze heldhaftige strijd.

Voor Bredanaars staat Polen gelijk aan vrijheid.

Afgelopen weekend las ik in De Volkskrant het artikel “Poolse regering opent aanval op rechters na ‘homovriendelijk’ vonnis”. Een drukker in Lodz had geweigerd materiaal voor het LGBT Business Forum te drukken en het Poolse Hooggerechtshof heeft geoordeeld dat hij dat niet had mogen doen.

Volgens viceminister van Justitie Marcin Warchol van de rechts-nationalistische regeringspartij Recht en Rechtvaardigheid (PiS) promoot het Hof een “totalitair systeem waarin rechters bepalen hoe gewone Polen moeten leven en waar zij in moeten geloven.”

Een pikante uitspraak van een politicus uit een land waar op een steenworp afstand van de stad Krakow de gevolgen van een totalitair systeem uit een niet eens zo heel ver verleden nog goed zichtbaar zijn.

Meneer Warchol heeft blijkbaar weinig verstand van geschiedenis en van de scheiding der machten.

“Vreemd,” dacht ik, “Terwijl ik op mijn school het Poolse volkslied uit mijn hoofd moest stampen, heeft puber Warchol op zijn school tijdens de lessen geschiedenis en staatsinrichting lekker kunnen slapen.”

Eurocommissaris Timmermans is gisteren weer in Polen op bezoek geweest. Hij heeft het maar druk met dit recalcitrante Europese zorgenkindje. En terecht. Uitspraken als van deze viceminister beloven weinig goeds voor de vrijheid van minderheden in Polen in het algemeen en voor de Poolse LHBTI-gemeenschap in het bijzonder.

Ach, ik heb wel wat opgestoken van mijn lessen geschiedenis. Daarom wil ik volgend jaar tijdens de Dodenherdenking nog best het Poolse volkslied zingen.

Ik heb wel besloten dat ik het niet langer bij het Poolse Monument in Breda ten gehore zal brengen, maar fier staand op de granieten roze driehoek van het Homomonument in Amsterdam.

“Jeszcze Polska nie zginęła” is de eerste regel van het Poolse volkslied.

De vertaling daarvan?

Nog is Polen niet verloren.

Jeszcze Polska nie zginęła,
Kiedy my żyjemy.
Co nam obca przemoc wzięła,
Szablą odbierzemy.
Marsz, marsz, Dąbrowski,
Z ziemi włoskiej do Polski,
Za twoim przewodem
Złączym się z narodem.
Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę,
Będziem Polakami,
Dał nam przykład Bonaparte,
Jak zwyciężać mamy.
Marsz, marsz, Dąbrowski (…)
Jak Czarniecki do Poznania
Po szwedzkim zaborze,
Dla ojczyzny ratowania
Wrócim się przez morze.
Marsz, marsz, Dąbrowski (…)
Już tam ojciec do swej Basi
Mówi zapłakany:
“Słuchaj jeno, pono nasi
Biją w tarabany.”
Marsz, marsz, Dąbrowski (…)

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!