Voetbal

Huh, hou jij van voetbal, klinkt het altijd als ik begin over volkssport nummer één. Ik gooi er meestal dan iets uit van ‘22 mannen in korte broek onder een gespierd lijf, daar zeg je toch geen nee tegen?’ Wie domme stigmatiserende vragen stelt, krijgt daar een net zo’n goedkoop en plat antwoord op terug.

De aanval is immers de beste verdediging, zei Mao Zedong ooit. Ja, ik dacht ook Johan Cruyff.

Vanavond start het WK Voetbal in Rusland. Het grootste sportevenement ter wereld doet niet ieders roze hart sneller kloppen. Dus even in het kort: 32 landen. Niet maximaal douze points per wedstrijd maar hoogstens drie (winst) of één (gelijkspel). En al naar gelang je smaak zit er voor ieder wel wat bij. Zweden, Australië, Duitsland of wat exotischer: Panama, Senegal of Iran. Volgende keer meer over dat rare buitenspel.

Het Luzhniki Stadion in de Russische hoofdstad Moskou is straks het decor van de ‘kraker’ tussen het gastland en Saudi-Arabië. Twee teams waarvan het niveau overigens net zo hoog is als de status van de homorechten in hun land. Ronduit belabberd.

Maar goed, weten homo’s dan iets van voetbal? Of sterker nog, kunnen wij het ook? Natuurlijk. Geloof die engerds – ik vind ze stiekem best grappig – van Voetbal Inside niet joh. Laat je niet kisten en bijt van je af.

Acht maanden geleden sloot ik mij aan bij Gay Soccer Amsterdam. Nou ja, ik had mijn proefwedstrijd, want zomaar uit het niets elke week meespelen, was er niet bij. Ik moest gekeurd worden.

Op weg naar het voetbalveld in het Amsterdamse Oud-Zuid waar Ze elke week voetbalden. Gehaast, gestrest en gebroken stapte ik van mijn fiets. De herfst zorgde voor een coup windhoos van jewelste. Voor niets een half uur extra voor de spiegel gestaan. Ik had mijn mooiste kleren aangedaan, het lekkerste luchtje op. Hoe ga je anders negen paar hongerige homo-ogen in een kleedkamer te lijf?

Vijf tegen vijf op een 50 meter lang kunstgrasveld. Ik beantwoordde aan mijn eigen stereotype: de bal schoot van mijn voet, ik liep mijzelf in de weg en aan alle kanten werd ik voorbijgelopen. Het veld was nat, ik had geen goede schoenen en elke zogenaamde poging tot een schreeuw om de bal verdween letterlijk in de najaarswind.

Het niveau was schrikbarend hoog.

Met de moed in de voetbalschoenen nam ik twee dagen later de telefoon op. Het komt wel goed, werd mij verteld. Alles is onwennig zo’n eerste keer. Je snapt het spelletje. Join the group. Weer een zorg minder.

Nu is het elke maandag voetbalavond. Mannetje dekken. Lekker ballen. Samen douchen. Kom maar met de grappen. Ik zet zo de tv aan. Iets met 22 man in korte broek die achter een bal aanrennen. Daar zeg je toch geen nee tegen?

Peter Schouten

P.S.: Wij zoeken nog nieuwe spelers. Kijk op www.gaysocceramsterdam.com


Peter Schouten

Peter Schouten (36) woont en werkt in Amsterdam , maar is fan van Feyenoord. Hij is woordvoerdervan War Child en freelance journalist voor o.a. Winq en ELLE. Volg Peter op Instagram of op Twitter

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

One thought on “Voetbal

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.