Afgelopen week was het Lubach versus Linda. In het kader van 10 jaar L’HOMO. presenteerde Lindanieuws.nl een lijstje met “tien homo-aankopen” voor de komende Gaypride (“roze boa, glitters en hakken”) waarop Joost Lubach Lindanieuws verweet de Pride naar hun heterolezers te bagatelliseren tot “een parade van clichés”.
Nu heb ik mijn televisie al jaren geleden het raam uitgeknikkerd, maar als ik af en toe om me heen kijk, sommige media beluister en de lhbti-emancipatie probeer te doorgronden, dan kan ik me soms niet aan de indruk onttrekken dat de grootste clichés door de homo’s zelf in stand gehouden worden.
Begrijp me goed, ik vind Paul de Leeuw een vakman, ik grinnik af en toe ook om de grapjes van Geer en Goor en als ik op het terras zit, vind ik het leger roze hoedjes en boa’s dat zich opmaakt om naar de Toppers te gaan best grappig.
Maar eerlijk gezegd mis ik in de samenleving soms ook de échte diversiteit. Waar blijft de lesbische minster-president? Waar blijft de Turks-transseksuele AKO literatuurprijswinnaar? Waar blijft de homoseksuele burgemeester van Marokkaanse komaf voor Amsterdam? Wanneer schieten we de eerste drag queen de ruimte in? Dat Erwin Olaf portretten van de koninklijke familie maakt vind ik geweldig, maar wanneer komt er een overzichtstentoonstelling van de grootste Nederlandse LHBTI-kunstenaars in het Stedelijk Museum?
Kan het misschien zo zijn dat hetero’s die met boa’s om en glitters op naar “de aapjes” van de Pride komen kijken in het dagelijkse leven zelf ook maar een beperkte LHBTI-diversiteit voorgeschoteld krijgen? Door de LHBTI-gemeenschap zelf, welteverstaan.
Ja, met de Pride vieren we de vrijheid om te mogen zijn wie we zijn. Ik ben altijd ontroerd als ik de boot van roze in blauw voorbij zie komen. Maar als ik de boten vol feestende heteroseksuele politici, bankiers en adviesbureaumedewerkers voorbij zie komen, denk ik – het homoseksuele aapje dat aan de kant staat – wel eens aan schrijver en Nobelprijswinnaar Saul Bellow die het cultuurrelativisme naar de prullenbak verwees met de niet zachtzinnige en controversiële uitspraak: “Als de Zoeloes een Tolstoj voortbrengen, zullen wij hem lezen.”
Ja, als de huidige LHBTI-gemeenschap een uit Syrië gevluchte, zwarte, gehoofddoekte, transseksuele Dichter des Vaderlands voortbrengt, zal ik haar lezen.
En dan hoop ik dat zij het symbool van de Pride zal worden en dat zij als boegbeeld van échte diversiteit op de allereerste boot plaats wil nemen.
Maar met een lesbische minister-president op de VVD-boot neem ik voor het moment ook genoegen.
Nou, oké, een transseksuele staatssecretaris op de D66 boot dan?
Hm.
Een homoseksueel gemeenteraadslid op de PvdA-boot dan misschien?
Met padvindersinstinct ga ik
op weg: elastisch van tevredenheid;
in het uur dat lantaarn net meer licht
gaf dan lucht, bevrijd ik me van
huis en haard; ruil leven in als
verkeerd gekochte trui in winkel;
bocht naar links, daarna rechtdoor,
precies als route van kras op rug van
hem die ik laatst nog beminde
maar wier gezicht nu reeds vervaagt, als
maan achter almaar dikker wordend
wolkendek waaronder veiligheid van
eenzaam bedelen heerst: ik verheug me erop te weten dat ik niet weet wat ik bij elk volgend pad weer vergeet, te weten dat ik elke dag elke vergissing uitbannen kan
Rick van der Made
Rick van der Made (Breda, 1968) is dichter en columnist. Hij studeerde Frans, Engels en Pedagogiek. De dichtbundels ‘Wereldreiziger’, ‘Memoires van Huisman’ en ‘Het jaar van de arend’ zijn van zijn hand.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
Volgens mij mis je de essentie van het stuk die mijns inziens om de boezem in eigen hand gaat. Het gaat juist om de ambities als we een “diversere diversiteit” willen laten zien.
“Een teken dat we heel ver gekomen zijn”,” schrijf je. Ik gaf bijna dertig jaar geleden al zonder enig probleem les op een middelbare school. Oké, ik zwaaide niet met een vlag op een boot in augustus, maar destijds werd mij al geen strobreed in de weg gelegd. Integendeel. Ik kreeg alle ruimte om te zijn wie ik wide zijn. Ik had alleen gehoopt dat na vijfentwintig jaar de school misschien geleid zou worden door een lhbti-rector. Dat is nog niet gebeurd. En dat heeft inderdaad met ambitie te maken. Mijn column is niets meer dan een reactie op Lubach: wie “diversere diversiteit” wil zien, zal daaraan moeten werken.
Een hoop prachtige woorden en zeker een hoop waarheden maar een ding ik ben er niet van overtuigd dat Geer en Goor mee hebben geholpen aan de emancipatie
Na Albert Mol en de dolle Mina’s is er langzaam wat aan het veranderen gegaan homo’s die sterker in hun schoenen staan (stonden) werden meer open maakten vrienden schaamden zich niet op hun werk, durfden samen te gaan wonen deden als zichzelf mee in het sociale leven
Zou het niet mogelijk zijn dat juist zij (In plaats van bekende namen) het grootste deel van de emancipatie hebben gedragen
Altijd die bekende namen ik erger me daaraan ik denk dat nee ben er eigenlijk van overtuigd dat de niet bekende Homo van TV het merendeel van de emancipatie hebben gedragen met de daarbij behorende ellende die ze over zich heen kregen
JOHN