Althans, op de dag van dit interview. En misschien is het wel de duurste van Amsterdam: 22.500 euro, cash afrekenen graag.
Tekst: Caspar Pisters
Hond Baard, een blond-ruwharige Podengo die een paar jaar geleden door Chris uit een asiel is meegenomen, blijkt na een paar keer aanhalen zo’n kwaaie nog niet. Ook Jaap is vanmiddag in het appartement van Chris, op de bovenste etage van een complex vlakbij het Amsterdamse Westerpark.
De twee kennen elkaar een jaar of twee. De eerste paar keer dat ze seks hadden, wist Jaap niet dat Chris transgender is. Om maar even aan te geven: verhullen dat je vrouwelijke geslachtskenmerken hebt, daarin raak je als transgender man vanzelf bedreven.
“Als ik datete, zei ik vooraf dat ik er niet van hou als iemand aan m’n pik komt”, zegt Chris, inmiddels neergeploft op de bank. “Jaap heeft niet zoveel met piemels. Tijdens de seks hield ik een jockstrap aan.”
“Als ik datete, zei ik vooraf dat ik er niet van hou als iemand aan m’n pik komt.”
Jaap, een stoere veertiger met een zachte oogopslag en naar het zich laat aanzien een nuchtere kijk op het leven & de dingen, moest het wel even “een plekkie” geven dat Chris transgender is. Jaap valt op jongensachtige jongens en hij had nog niet eerder iets gehad met een transgender persoon. Maar jongensachtig is Chris zeer zeker. Sinds zijn zestiende gebruikt hij hormonen, een baard rukt sinds enkele maanden fier op over zijn kin en hij heeft de bouw van een sexy twink. En wat die jockstrap betreft: die mag tegenwoordig uit tijdens de seks. Vandaag, de dag van dit gesprek, op de kop af een jaar geleden kwam Chris in het ziekenhuis bij uit de narcose: met — tadaaa! — een piemel van vijftien centimeter.
Heb je iets speciaals gedaan om het moment te markeren?
Chris lacht: “Dit interview bijvoorbeeld? En Jaap heeft chocolaatjes voor me gekocht.”
Tegen Jaap, die aan de eettafel achter zijn laptop zit: “Ik weet niet of dat hierom was?”
Jaap, droogjes: “Ook.”
Voor de duidelijkheid: transgender personen zitten er lang niet altijd op te wachten om overhoord te worden over wat ze in hun onderbroek hebben — wie wel. Chris praat naar eigen zeggen sowieso vrij makkelijk over seksualiteit en dat mensen zich afvragen hoe een en ander werkt, kan hij zich goed voorstellen. Niet in de laatste plaats ook andere transgenders.
Chris: “Wat zeker uitmaakt is dat ik er nu zelf voor kies om dit verhaal met jou te delen. Als ik in de bus zit en iemand gaat me met vragen bestoken, is het een andere kwestie: wow, kijk effe op Wikipedia, ja?”
Voel je je anders dan een jaar geleden?
“Het is moeilijk uit te leggen maar het voelt alsof het nu pas klopt. Ik heb drie oudere broers. Vanaf m’n tweede herinner ik me dat ik ging slapen en dacht: vannacht gaat er vast een piemel groeien, want ik voelde me zoals mijn oudere broers. Dan werd ik wakker en was ik teleurgesteld, maar ik gaf de hoop niet op: misschien groeit-ie morgen. Nu is het dan toch zover. Dat is geweldig maar ook confronterend.”
“Als ik in de bus zit en iemand gaat me met vragen bestoken … wow, kijk effe op Wikipedia, ja?”
Waarom confronterend?
“Omdat het de laatste stap was die ik kon zetten. Dichter bij een cisgender man [een man die is geboren met mannelijke geslachtskenmerken en zich ook man voelt, CP] kan ik niet komen. Voorheen, als ik depressief was, wist ik: ik ben nog niet gelukkig nu, maar er is nog een stap en die gaat me gelukkiger maken. Er zijn nu geen stappen meer.”
Je komt bij na de operatie en dan zit-ie ineens tussen je benen. Hoe is dat?
“Je merkt het pas echt als na een week het verband eraf gaat. Ineens hangt daar gewicht.” Lacht: “In het begin was ik bang dat het eraf zou vallen, dat-ie te zwaar zou zijn.”
Chris liet zich opereren in Belgrado. Sinds zijn 12e is hij onder behandeling bij het VU Medisch Centrum maar daar ligt hij naar eigen zeggen overhoop met de psychologen en artsen. Met wat googelen, vindt hij een kliniek in Belgrado die de operatie wil uitvoeren. Hij moet wel cash afrekenen.
Dat klinkt ongebruikelijk?
“Het was ook wel dodgy. Ik kreeg geen offerte, dat weigerden ze. In een mailtje schreven ze dat ik 22.500 euro moest meenemen.”
In een koffertje net als in een misdaadfilm?
Lacht: “In een weekendtas, ja. Nee, dat niet maar het was een hele stapel. M’n broer bood aan mij het geld te lenen.”
Hoe voelde je je onderweg naar Belgrado?
“M’n ex was met me meegegaan maar hij lag te slapen. Zit je daar. Ik begon heel hard te huilen. Vrienden hadden me afgeraden om het te doen, ze vertrouwden de kliniek niet. Ik had op fora rondgevraagd: anderen hadden goede ervaringen met deze arts. Toch was er twijfel. Wat als het een scam is? Ik had geen plan B. Even was ik écht heel bang maar dat ging weer over.”
“Zeventien centimeter is echt onhandig. Mijn pik heeft geen zwellichamen, hij zou altijd zeventien centimeter zijn.”
Bij zo’n ingrijpende behandeling moest jij je druk maken over of je wel of niet wordt opgelicht?
“Het was eng, maar ik wist ook: er is geen andere optie voor mij. Ik vond het zo belangrijk dat ik het risico heb genomen. Uiteindelijk kreeg ik een betalingsbewijs voor m’n verzekering.”
En nu heb je officieel een penis van bijna 23.000 euro?
Lacht: “Wel de duurste van Amsterdam denk ik. ”
Wat doen ze tijdens de operatie?
“Er zijn twee operaties. De eerst keer namen ze huid aan de zijkant van m’n lijf. Die huid die bevestigen ze bij je kruis. Bij de tweede operatie wordt dat opgerold om er de penis van te maken. Van de schaamlippen maken ze een balzak, daarin worden siliconen ballen geplaatst.”
Mag je zelf het formaat bepalen?
“In Belgrado wel. Hij was zeventien centimeter maar bij de tweede operatie vroeg ik de arts of hij er alsjeblieft twee centimeter wilde afhalen. Het liefst had ik dertien centimeter gehad. Maar ze maken ‘m van een spier, blijkbaar kunnen ze er niet zomaar een stuk vanaf choppen.”
Menig man denkt: hoe groter hoe beter?
“Zeventien centimeter is echt onhandig. Mijn pik heeft geen zwellichamen, hij zou altijd zeventien centimeter zijn. Als je dan gaat sporten of fietsen, valt-ie uit het pijpje van je onderbroek. Het ziet er raar uit om zo’n grote slappe pik te hebben.”
Kun je een erectie krijgen?
“Niet uit mezelf. Er zit wel steeds meer gevoel. Het is mogelijk om een soort pompje aan te laten brengen waarmee je de penis hard maakt maar het heeft voor mij geen toegevoegde waarde. Elke ochtend als ik m’n onderbroek aandoe en er zit een bobbel van mezelf: die kleine momenten zijn veel belangrijker dan de paar keer per maand dat ik een erectie zou willen hebben in bed.”
De gewaarwording dat daar iets zit: duurt het lang voordat je daaraan went?
“Nee want het hangt er non-stop, al snel was ik me er niet meer van bewust. Maar elke keer als ik staand kan plassen, maakt m’n hart een sprongetje. Zelfs na een jaar blijft het leuk (lacht). In een club, als er een urinoir is en het lukt me om te plassen terwijl er andere mensen in de toiletruimte zijn, dat voelt echt super speciaal.”
Als een dude tussen de dudes?
“Precies. Dan denk ik: dit klopt helemaal. Het helpt als ik dronken ben want ik ben er nog wat verlegen mee, het lukt niet elke keer. Dan plas ik alsnog staand in een hokje.
Fotografie: Prins de Vos, bewerking drie beelden door Chris
Dit artikel verscheen ook op Medium.com
2 thoughts on “Chris heeft vandaag precies één jaar een piemel”