Een hele religie wegzetten als homofoob is niet constructief

Het was gisteren Stille Zaterdag. De dag ná Goede Vrijdag en vóór Pasen. Ik kan wel wat stilte gebruiken, na al het geschreeuw van de afgelopen week. Twee groepen die mij dierbaar zijn, waar ik allebei deel van uitmaak, vochten elkaar de tent uit. Het Reformatorisch Dagblad (RD) zond afgelopen maandag een flyer rond bij hun dagblad met daarop de beruchte foto uit de SuitSupply-campagne van twee zoenende mannen. Echter: dwars door de foto een groot, rood kruis. Een kus die tot een kruis leidt, en dat in de week van Pasen…

De boodschap was duidelijk: het heterogezin is in gevaar en de schuld ligt bij de LHBTQ-gemeenschap: voor zoenende homo’s is geen plaats. De maker van de flyer en de hoofdredactie van het RD doen er zodoende alles aan om de identiteit van christen en die van LHBTQ’er voor de zoveelste keer tegen elkaar uit te spelen. LHBTQ’ers reageren verontwaardigd en gaan massaal méé in deze polarisatie van christen en queer. Ze spugen hard terug met foto’s van zoenende mannen en een actie om een foto in het RD te krijgen. Allemaal zeer begrijpelijk overigens, want deze flyer is echt schandalig.

Maar in het terugspugen worden zo vaak de christelijke LHBTQ’ers vergeten. Stel, je bent een refo-tiener en je worstelt met je geaardheid en dit pamflet ligt op je mat. En jouw refo-wereld schreeuwt dat jij niet mag bestaan en de LHBTQ-wereld schreeuwt dat jij niet kàn bestaan… Dat jouw identiteiten onverenigbaar zijn… Waar vind je dan nog hoop? De gedachte aan suïcide komt bovengemiddeld veel voor bij christelijke LHBTQ’ers. Dit pamflet draagt daar aan bij, maar de graagte waarmee de LHBTQ-gemeenschappen homofobie afschuiven op een gehele religieuze stroming helpt zeker ook niet mee.

Een gehele religieuze stroming wegzetten als homofoob komt de positie van de gelovige LHBTQ’ers namelijk niet ten goede, integendeel. Erken dat reformatorische LHBTQ’ers net zo refo als LHBTQ zijn. Als je de refo-wereld beledigt, dan beledig je ook de refo-LHBTQ’er. Als je die wereld afschildert als uitsluitend homofoob, dan scheur je de refo-LHBTQ’er in tweeën. Dit gesprek moet binnen de gemeenschap gevoerd worden door mensen die de taal spreken en het geduld kunnen opbrengen.

Als insider weet ik dat er achter de schermen veel initiatieven zijn van LHBTQ-personen met een reformatorische achtergrond, of een andere christelijke achtergrond. Er zijn stichtingen en organisaties zoals het LKP, ChristenQueer, Hart van Homo’s, Verscheurd en Homo in de Klas, die elk op hun eigen manier (en vaak door op veel eieren te lopen) het land afreizen om voorlichting te geven, seminars te hosten, dialoog te faciliteren en lotgenoten bij elkaar te brengen. Respecteer hun ingewikkelde rol binnen dit complexe, gevoelige thema. Dit zijn allemaal organisaties bestaande uit mensen die de taal spreken, die aanvoelen hoe delicaat het onderwerp is en die begrijpen hoe er gedacht en geargumenteerd wordt/moet worden/kan worden.

Ikzelf identificeer me met beide werelden, en dat doet soms behoorlijk pijn. Het doet pijn om eigenlijk heel hard mee te willen schreeuwen met de seculiere LHBTQ-wereld, maar je in te moeten houden omdat je weet dat het zo niet werkt. Dat het juist averechts werkt. Het doet pijn om de uitingen van frustratie vanuit al die LHBTQ-personen te horen – die ik al te goed snap en zelf ook navoel – tegelijkertijd te willen bekritiseren en te sussen. Het doet sowieso pijn om te voelen dat je identiteit onder vuur staat, dat je bij al die groepen hoort die ruzie met elkaar maken, en tegelijkertijd eigenlijk bij niemand hoort.

Wat mij betreft is het welzijn van de christelijke jongeren die ontdekken dat ze niet hetero of cisgender zijn prioriteit. Ik houd m’n hart vast voor die tieners, die door de gebeurtenissen van afgelopen week zeker weten dat christen en LHBTQ niet samen gaan. Dat ze voor het één moeten kiezen en daarom hoe dan ook tegen zichzelf moeten kiezen. Ik denk dat de beste manier om ze een hart onder de riem te steken is door zichtbaar te zijn. Vooral als queer christenen, maar überhaupt als queer mensen. En dan niet zichtbaar in de rol van aartsvijand van de refo-wereld, maar zichtbaar als trotse mensen: die gelukkig zijn met zichzelf, die hun leven leven en die liefhebben.

Deze gastopinie is geschreven door Frans Blokhuis

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!