Enkele weken geleden kwam het nieuws dat we in de zomer van 2020 allemaal geregistreerd zullen staan in het donorregister, dit dankzij de onlangs aangenomen donorwet. Zoals bij iedere wet zijn er voor- en tegenstanders. Ook voor mij had deze nieuwe wet een grijs randje: ik ben niet tégen deze wet, maar hij roept wel direct vragen bij mij op. Ik ben homoseksueel en mag immers ook al géén bloed doneren. Of iets preciezer: als homoseksuele man mag je alleen bloed doneren als je een jaar lang niet seksueel actief bent geweest – dit ter preventie van onder andere een HIV-besmetting. Door de nieuwe wet ben ik straks misschien juist wél orgaandonor. Mijn eerste reactie is dan ook ‘Waarom kan dát dan wel?’. Mijn organen worden toch omringd door mijn homoseksuele bloed?
Persoonlijk vind ik het idee van een HIV-besmetting óók doodeng, hoewel ik blijkbaar in een scene zit waar dit toch zeker wel voor kan komen. Mijn moeder leerde mij van huis uit het gezegde ‘zonder hoes niet in de poes’. Een levensmotto waar ik mijzelf graag aan wil houden , maar zoals we allemaal weten zijn niet alle voorbehoedsmiddelen 100% veilig. Mijn huisarts adviseerde dan ook dat preventief testen zo één keer in het half jaar of kwartaal helemaal niet zo gek zou zijn. Met haar heb ik ook uitgebreid gesproken over het HIV-risico. Zo vertelde zij mij dat er tegenwoordig tabletten bestaan die het HIV-virus onzichtbaar maken in het bloed (bij later onderzoek: PEP); er zijn bijvoorbeeld vrouwen die dit virus dragen en deze tabletten slikken en dus gewoon zwanger kunnen worden, zonder dat de baby of partner dan besmet raakt. Er ging een wereld voor mij open. Maar alsnog rust er misschien zelfs voor mij een taboe op dit virus en zal ik mijn leven lang op mijn hoede blijven en moeders wijze les blijven volgen.
Dit wetende kan ik nog steeds geen bloed doneren. De regel is stellig; een jaar lang niet seksueel actief zijn. Hoewel de enige man die ik op zaterdagavond vaak aanhoor Fernando is – in een medley van ABBA – ben ik toch echt niet van plan als 26-jarige een jaar lang mijn avonden enkel met hem te beleven. Hierdoor word ik dus afgewezen voor de screening en daar kan ik mij behoorlijk over opwinden.
Ik denk dat we met deze regel namelijk toch echt homoseksuele mannen verder stigmatiseren en dat gaat mij gewoon te ver. Ik geloof erin dat iedereen die de keuze overweegt om bloed te doneren deze weloverwogen maakt. Wat moet ik mij bij deze wet concreet voorstellen? Wat als er voor een HIV-besmette man ineens geen volgende dag meer zal zijn en hij wél geregistreerd staat als orgaandonor volgens de nieuwe wet? Worden de bewuste organen dan gecontroleerd? Is er dan überhaupt een risico? Of zeggen de doktoren na ontdekking van het HIV-virus “oeps sorry?”. Ik weet dat bloed wordt gecontroleerd, maar ik ben niet medisch onderlegd dus het fijne weet ik er ook niet van.
Daarnaast vraag ik mij hardop af of SOA’s in het algemeen inderdaad vaker bij homoseksuele mannen zouden voorkomen dan bij hetero’s en andere groepen en waarom er bij wisselende contacten steeds naar homo’s wordt gewezen. Websites die aansturen op een pleziertje buiten een hetero-relatie/-huwelijk zijn er immers legio en maken mij in die zin boos – hetero’s werken zo toch ook bewust aan risicovergroting? En dan heb ik het nog niet eens over de huidige prijzen van allerlei soorten voorbehoedmiddelen.
Het wereldwijde bloedtekort is volgens mij een collectief probleem. Een probleem waar ik en andere homoseksuele mannen – door een in mijn ogen onredelijke en als zodanig inhoudelijk achterhaalde wet – geen bijdrage aan mogen en kunnen leveren. De nieuwe donorwet is er gekomen vanwege het grote tekort aan organen; als wij zo’n groot risico zijn, hadden we dan ook niet voor deze wet direct moeten worden uitgesloten? Of is het risico stiekem niet zo groot als beweerd wordt?
Deze gastopinie is geschreven door Anthony Bisschops
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
