Ik keek op de klok, een uur of elf. We zaten aan de bar van de kroeg om de hoek. Of ik mee wilde naar de Reguliers. Daar moest ik even over nadenken. Ik hield stug vol. Het antwoord was en bleef nee. Het was niet voor niets dat ik er drie jaar geleden voor de laatste keer kwam.
“Ga gewoon mee, ik zorg er wel voor dat ze van je afblijven.” Die zin trof doel. We pakten onze jas en liepen richting de straat die ik drie jaar gemeden had. Altijd nam ik een ruime bocht. Zo ver mogelijk wegblijven. Het is de straat die je vastgrijpt en niet snel weer loslaat. Opgeslokt in de krochten van de gayscene.
Nogal ongemakkelijk stapte ik de Exit binnen. Het eerste uur kwam ik niet verder dan de bar. Geen voet durfde ik te verplaatsen. Overvallen door een combinatie van vrijheid en verbazing. Het werd drukker. En daarmee ook krapper. Iets te krap voor de eerste keer in drie jaar.
We duwden ons de club uit en doken bij de buren naar binnen. Drie jaar geleden was de NYX de plek waar je moest zijn. Het viel tegen, dit keer. De sfeer was anders. Minder gemoedelijk en vrij dan het was. We bleven niet lang. De dampende Exit bleek deze avond onze haven.
We kwamen opnieuw binnen. Het was niet veel drukker geworden. Minder ongemakkelijk begaf ik me van de bar richting de dansvloer. Ik begon te wennen aan de vrijheid, de mensen. De toiletjuffrouw had ik halverwege de avond gebombardeerd als vriendin. Zij vond mij vooral irritant.
Het was er leuker dan ik de afgelopen drie jaar had gedacht. De Reguliers bleek een snelkookpan voor liefde en verdriet. De straat die je vastgrijpt en meesleurt in haar krochten van vrijheid. Of ik er binnenkort weer eens ben? Misschien wel.
Pepijn schrijft ieder weekend een column voor de Gaykrant. Lees hier zijn column van vorige week: Pakkenpesterij en de liefde van zijn leven.
One thought on “Snelkookpan voor liefde”