Hoe een roze koning je over je gevoel laat praten

Het is paarse vrijdag en ik ben uitgenodigd om op een middelbare school in Monnickendam te kijken naar een theaterstuk King Bi. Het verhaalt over Koning Willem ll die voor zover bekend de enige roze vorst van Nederland is geweest. Hij was het die een groot deel van zijn macht af staat: met de grondwetsherziening van 1848 werd de regering verantwoordelijk voor het regeringsbeleid en voortaan werd de Tweede Kamer gekozen door degenen met kiesrecht. Dit vormt de basis van hoe democratie in Nederland nu functioneert. Theatergezelschap Tafel van Vijf voert een stuk op met het idee de geschiedenis van toen naar nu te brengen en weerklank te laten vinden.

Door: Joshua Zandberg

Zo’n twintig scholieren zitten in de gymzaal in een kring om koning Willem ll en zijn minnaar en adjudant Alexander Gordon heen. Ze kijken samen terug op zijn leven. Het is niet meteen duidelijk dat zij in het verhaal elkaars geliefden zijn. Maar wanneer zij beiden hun gitaar pakken en I want you van Bob Dylan elkaar toezingen, beginnen de leerlingen met elkaar te fluisteren. Ik zit in de kring en hoor tijdens het eind van het goed gezongen lied leerlingen elkaar toefluisteren: gaan ze nu zoenen? In de vijftig minuten die erop volgen blijven zij Bob Dylan opnieuw vertolken, ze beminnen elkaar met Dylans muziek en ze spreken in hoog tempo het leven van Willem ll door. Zijn kindertijd die hij noodgedwongen deels doorbrengt buiten Nederland, zijn huwelijk met Anna Paulowna (dat in het stuk en ook volgens de biografen waarschijnlijk een liefdevol huwelijk was, ook al was het gearrangeerd), zijn rol in de slag bij Waterloo en hoe hij besluit tot het wijzigingen van de grondwet. Die grondwet tekent hij omdat zijn homoseksuele avonturen openbaar zouden worden. De leerlingen die ik achteraf sprak waren door hun geschiedenisdocent goed voorbereid en geïnformeerd: zij weten dat hij gechanteerd werd om zijn escapades.

Kevin Schoonderbeek als Willem II en Michiel Schreuders als Alexander Gordon

Daarna vindt het nagesprek onder leiding van de acteurs Kevin Schoonderbeek en Michiel Schreuders plaats. Eerst komen er weinig reacties als zij doorvragen; het thema homoseksualiteit is immers een persoonlijk maar ook bedreigend onderwerp. Maar het gesprek met elkaar komt op gang met de vraag of prinses Amalia lesbisch mag zijn. Natuurlijk! roepen alle tieners. En haar kinderen dan: hoe gaat ze die krijgen? De een suggereert via adoptie. Maar dan is hij of zij niet langer van adellijke komaf. De ander bedenkt dat zaaddonatie een betere optie is. Dit breekt het ijs en er kan gesproken worden over de vraag of je beste vriend of vriendin gay kan zijn. De antwoorden die erop volgen zijn eerlijk: ja, dat zal onze vriendschap veranderen. Dan niet meer zo hypothetisch: mijn beste vriend is biseksueel en ik heb hierdoor afstand van hem genomen. Volwassen mensen zouden meer moeite ervaren om meteen oprecht te zijn. Er is zelfs een jongen die vertelt over zijn homoseksuele oom die hij nooit heeft gekend; hij is doodgestoken omdat hij homo was. Waarom de leerlingen uitgedaagd worden om dit nagesprek te voeren is hiermee meteen duidelijk.

Het wordt spannend wanneer een jongen de suggestie doet om LHBT-ers voortaan in een apart land te laten wonen. Wat bedoelt hij? De docent Duits die het bijwoont, komt in de kring. Hij houdt hem voor dat als een van zijn klasgenoten uit de kast komt hij of zij ook naar dit land moet gaan. Hij reageert hierop dat zijn bedoeling is om een plek te verkrijgen waar LHBT-ers zich thuis en veilig kunnen voelen, dan maar met elkaar. Tienerlogica.

Nadien licht de docent de keuze om dit theater naar school te halen toe: hij is bevriend met een homostel dat het niet meer hand in hand door Amsterdam kan lopen. Hij wil het gesprek over seksuele vrijheid op zijn school voeren en vertelt trots hoe tienerjongens en -meiden in hun klassen vertellen dat zij homo zijn. Tegelijk kent hij andere scholen waar dit niet mogelijk is. Nog steeds genoeg reden voor docenten en leerlingen om op die vrijdag in het paars naar school te komen en iets te doen met de suggestie van de leerlingen die bij King Bi aanwezig zijn: blijf met elkaar praten over gevoelens. Op die manier, vinden zij, kunnen wij de wereld een beetje vrijer maken.

Foto: Robert van der Ree

 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.