Het was zondagochtend en ik ging met lood in mijn schoenen op weg naar de kerk omdat ik er een lekenpreek zou houden. Over LHBT-ers in de kerk in mijn conservatieve woonplaats. Het thema raakte me persoonlijk omdat ik de kerk en de wereld van het geloof, inclusief God vaarwel heb gezegd en deel ben van de LHBT-gemeenschap. Ik had ouderwets de zenuwen en de neiging om voor het zingen de kerk uit te gaan.
In mijn voorbereiding op de preek heb ik me afgevraagd hoe gelovige mensen mee te nemen in mijn eigen en ook in het grotere verhaal: de orthodoxie van het christelijk geloof heeft homoseksualiteit afgewezen. Ik denk dat in de bijbel geen keiharde afwijzing van homoseksualiteit staat. Al zou het wel zo zijn: met de bijbel in je hand kun je slavernij goedpraten en zo kan ik nog een aantal andere bizarre voorbeelden geven. Voorbeelden waar zelfs de meest verstokte christen van zegt: niks meer mee doen, dat was toen blijkbaar een issue.
Ik heb gepreekt en ik kreeg positieve reacties tot mijn opluchting. Die kerk heeft kort hierna besloten om LHBT-ers te trouwen. Dat is vrij uniek in de pinkster en evangelische kerken. Ik denk dat hiermee de deur naar nog meer verandering op dit gebied in die kerk is open gezet.
Diezelfde zondagavond heb ik tot laat staan dansen in een gay disco; maar weet dit: als ik, de verloren zoon, kan helpen om iets te veranderen in de kerk dan zal ik daar af en toe terugkeren.
Joshua Zandberg
Joshua Zandberg is voorzitter van het Landelijke Netwerk Biseksualiteit en elke week schrijft hij een column over zijn leven als bi-man.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
