Met zijn zinderende theatershows reist de Duits-Nederlandse zanger en entertainer Sven Ratzke de hele wereld over: van New York naar Amsterdam en van Berlijn naar Auckland. Overal waar hij voet aan wal zet, vallen publiek en pers als een blok voor zijn charmes en talent. De Gaykrant zag zijn show en was onder de indruk. Ratzke is energiek, ad rem, geestig-vrijpostig en buitengewoon muzikaal.
Tekst: Paul Hofman
Inmiddels heeft hij zo’n tien theaterprogramma’s op zijn naam staan, waaronder het veelgeprezen David Bowie-programma STARMAN. Afgelopen juni werd hij in Australië nog genomineerd voor een Helpmann Award, dé belangrijkste onderscheiding voor een podiumkunstenaar. Dit najaar is zijn eigen talkshow Ratzkes Rendezvous te zien op de Duitse zender ARD. Momenteel is hij in ons eigen land te zien met zijn nieuwste show HOMME FATALE. Voor deze voorstelling schreef de beroemde singer-songwriter Rufus Wainwright een indrukwekkend nummer. Hoog tijd voor een gesprek met Sven Ratzke.
Wat inspireerde jou voor deze show?
“Door de pers werd ik in het verleden vaak een ‘homme fatale’ genoemd. Een erg fascinerende benaming vond ik dat, want we kennen de term vooral als ‘femme fatale’ waarbij ik meteen denk aan de film noir-klassiekers of Sharon Stone in Basic Instinct. Naar mijn mening kunnen mannen ook mysterieus zijn en verleiden met fatale gevolgen. Zeker nu in deze tijd mannen veel meer hun vrouwelijke kant durven laten zien, is het hoog tijd voor een theatershow over de homme fatale. De show focust zich overigens niet alleen op die fatale kant van de man zelf, maar ook op de fatale situaties waarin hij kan belanden, door de vrouw of door toedoen van zichzelf. Van alle etiketten die ik heb gekregen als artiest vind ik die van ‘homme fatale’ wel het meest intrigerend.”
Waar gaat jouw voorstelling over?
“Ik ontmoet Mephisto die mij een nacht aanbied waarin ik alle mannen kan zijn die ik wil zijn of een ontmoeting mee wil hebben. Zo maak ik met het publiek een nachtelijke reis langs steden en figuren. Soms ben ik die zelf, soms zijn het historische figuren zoals Casanova of Marcello Matroianni. De show die je ziet, houdt de balans tussen een cabaret show en pop concert. Voor de muziek vroeg ik de crème de la crème van de hedendaagse singer-songwriters nummers voor mij te schrijven. Rufus Wainwright, Lisa Hannigan, Dez Mona en Fay Lovsky leverden filmische verhalen op muziek aan over de ‘homme fatale’ in al zijn facetten. Er zitten ook bestaande, opnieuw gearrangeerde nummers van David Bowie en Iggy Pop in de show.”
Er zit veel van jezelf in deze voorstelling. In hoeverre is dat een bewuste keuze?
“Het klopt dat HOMME FATALE een erg persoonlijke show is geworden, het gaat meer dan ooit ook over mij als persoon, dat is zo ontstaan. Vroeger dwaalde ik meer in de nostalgie en in de totale fantasie, tegenwoordig loopt die fantasie ook over in de werkelijk. Vele verhalen in de show zijn echt gebeurd, al gelooft het publiek het soms niet. Tussen al die bombast en spectaculaire kostuums zitten eigenlijk veel eerlijke, persoonlijke en fragiele momenten.”
Welke man is het meest verleidelijk voor jou persoonlijk?
“Een man die die zijn mannelijkheid én vrouwelijkheid in een soort van coole balans heeft, die controle en uitstraling heeft en die iet wat onbereikbaar is.”
Mode-ontwerper Thierry Mugler ontwierp kleding voor jouw nieuwe show. Hoe kwam het contact met Thierry Mugler tot stand?
“Mugler bezocht twee jaar geleden in Berlijn een van mijn vorige shows, met veel kabaal overigens. Hij kwam met een entourage van tien jonge knappe mannen, haha, dat was een hele happening. Na afloop hoorde ik dat hij mij geweldig vond en ik was altijd al een enorme fan van zijn ontwerpen. Vaak gaf ik andere designers plaatjes mee van zijn ontwerpen als er iets ontworpen moest worden, zo van “kijk zo iets graag”. Toen ik aan deze show begon, dacht ik: “Waarom niet gewoon meteen top of the bill? Ik vraag Mugler!” Na tien minuten kwam er al een antwoord op mijn mail naar zijn manager: “Yes, he would love to do it!” Een week later zat ik met hem in Berlijn aan tafel en hij had al eerste ontwerpen gemaakt. Voor mij… a dream came true . De samenwerking was fantastisch en het ziet ernaar uit dat we in de toekomst vaker samen dingen gaan doen.”
Je vertelde ooit dat er een kleine Fassbinder in jou zit. Hoe bedoel je dat?
“Haha, omdat ik zo veel werk. En daarnaast ook best wel dwingend kan zijn dat de mensen in mijn omgeving ook zo veel werken. En ik hou best wel controle over alles. Maar ik denk wel dat het veel gezelliger is om met mij te werken dan met Fassbinder, haha.”
In hoeverre voel je zelf een buitenbeentje?
“Ik wilde nooit in een hokje geplaatst worden, ik wil de hele kamer! Ja, ik denk dat je dat op den duur veel meer vrijheid geeft dan wat dan ook. En waarom zou je moeten vast leggen? Wie bepaalt dat? Alleen jij zelf mag dat bepalen, vind ik. Een dergelijke instelling maakt het zeker wel zo dat je niet echt bij een vaste club hoort. Ik voel met net echter zo thuis bij de queer scene in New York City als bij de Amsterdamse grachtengordel scene. Tot nu toe word ik overal hartelijk ontvangen. Ik omhels eigenheid, dus kom maar op!”
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
